‘Soms vind ik het met drugs moeilijk mijn grenzen aan te geven’
‘De eerste keer dat ik drugs deed, was op mijn zestiende. Ik ging voor het eerst naar Lowlands en wist niet eens wat MDMA was, maar ik wilde het wel proberen. Mijn vrienden zeiden dat het vergelijkbaar was met XTC, aangezien de werkzame stof daarin MDMA is. “Het valt allemaal wel mee,” zeiden ze. Mooi niet. Ik ben er drie maanden depressief van geweest.
Mijn leukste ervaring was dan ook niet met synthetische drugs, maar met paddo’s. Die hadden we een keer mee naar Duitsland genomen. Twee vrienden en ik belandden daar in een soort loods, waar allemaal caravans stonden. Daarbuiten was een soort perkje, daar gingen we zitten. Net op het moment dat we de paddo’s hadden genomen, verscheen er een Duits-Chinees gezin met misschien wel honderd kleine kinderen, so to speak. Ze begonnen daar rond te rennen en te schreeuwen. Door de psychedelica vonden we het heel grappig, en ook wel eng. Daarom besloten we een fort te bouwen, zodat we veilig waren voor die kids. De ouders keken ons aan van: what the fuck zijn jullie aan het doen?
Soms vind ik het met drugs moeilijk mijn grenzen aan te geven. Dat komt omdat drugs iets in me losmaken waardoor ik alleen maar meer wil. Daarom vind ik het moeilijk in te schatten hoeveel ik nou eigenlijk nodig heb. Daarom weet ik niet zo goed of je drugs nou moet legaliseren. Best veel mensen kampen met een wietverslaving, omdat het gebruik hiervan ergens genormaliseerd is. Ik weet niet of er meer verslavingen zijn doordat het gedoogd is. Maar niemand kijkt ervan op als je gebruikt. Je moet wel sterk in je schoenen staan om nee te zeggen, op jonge leeftijd. Verder heb ik moeite met de productiesystemen. Zolang coke over de rug van duizenden Colombianen wordt geproduceerd, ben ik er niet voor dat het wordt gelegaliseerd. Dat proces moet eerst opnieuw uitgedokterd worden.’
