Michael Mendoza is gerenommeerd dj en producer. In een persoonlijk interview met High Humans vertelt hij over hoe het is om als jonge artiest in sneltreinvaart succes na succes te boeken, zonder over de schreef te gaan.
Tekst Isa Davids
Fotografie Maxim Sakovich
Wist je altijd al dat je dj wilde worden?
‘Ik wilde eigenlijk altijd piloot worden. Ik vond en vind vliegen geweldig. Ik heb zelfs diverse tests gedaan, maar ik schijn dus een afwijking te hebben. Ik denk zelf namelijk geen hoogtevrees te hebben, maar mijn lichaam reageert wel op hoogte. Als ik naar een film kijk en ik zie iemand op het dak van een gebouw staan, krijg ik klamme handen en word ik helemaal gek. Ik kan wel in allerlei attracties, behalve de Space Shot. Dus tja, dat was geen optie. Toen zag ik die film met Al Pacino, The Devil’s Advocate, en dacht ik: ik ga de advocatuur in. Alleen veranderde er op mijn veertiende van alles in mijn leven door mijn puberteit maar ook door de steeds bewustere beleving van de scheiding van mijn ouders, een paar jaar daarvoor.’
Was dat moeilijk voor je?
‘Ja, eigenlijk wel, geloof ik. Ik heb een hele goede band met mijn moeder, misschien wel de beste die je je kunt bedenken. Maar in de tijd dat ik mijn vader niet zag, heb ik het blijkbaar best wel lastig gehad. Want we lijken echt veel op elkaar, zijn op dezelfde dag jarig, en hebben veel karaktertrekken gemeen.’
Wat voor karaktertrekken bedoel je ?
‘We zijn beiden 24 uurs filosoof en superautistisch’. Lacht even. ‘We hebben ook een beetje donkere humor. We kunnen ook raar reageren op emotionele momenten. Hoe bizar het ook klinkt, want ik ben best een warm persoon, maar ik zou zelfs op een begrafenis nog een grap kunnen bedenken. Er zijn dan bepaalde mensen waarmee je die humor kunt delen, zoals mijn vader. Sommige dingen snapt niemand van je behalve die persoon met wie je dat gemeen hebt. Maar op dat moment zag ik hem weinig. Toen ik na afloop van mijn spreekbeurt in groep acht, die overigens over vliegtuigen ging, naar buiten liep, stond hij ineens op de stoep. “Hee, wat doe jij hier?” vroeg ik toen. Hij zei dat hij me graag wilde zien en gaf me toen een telefoonkaart om hem te kunnen bellen.’
En toen?
‘Daarna hebben we een paar keer gebeld en vroeg hij op een gegeven moment of ik bij hem wilde komen wonen. Dat wilde ik toen graag, want ik miste hem destijds ontzettend. Mijn moeder was eigenlijk heel lief en begripvol. Terwijl ik had verwacht dat ze het heel moeilijk zou vinden. Maar ik kon op een gegeven moment gewoon wekelijks bij mijn vader langs en daardoor hoefde dat uiteindelijk dus niet, dat wonen. En die situatie heeft ervoor gezorgd dat ik weer in contact kwam met mijn halfzus. Zij werkte in de Now&Wow in Rotterdam, de huidige Maassilo, als gogodanseres. Ik werd op een avond meegevraagd door mijn vader, en natuurlijk zei ik als veertienjarige jongen ja. Wie wil er nou niet meegenomen worden naar een club? Ineens bevond ik me dan ook in een stomende menigte, tussen vijfduizend man. Dragqueens, gays, ravers… echt alles liep er rond. Op een gegeven moment liep ik de technozaal in en stond er iemand te draaien, en ik vond het zo goed dat ik naar de dj-booth ben gelopen. Dat kon toen nog gewoon. Ineens keek de jongen die stond te draaien mij aan en zei: “Wat doe jij hier?” Ik legde hem uit dat ik zijn muziek heel goed vond, en vroeg hem waar ik dat kon vinden. Hij gaf mij toen zijn nummer en e-mailadres. Zijn naam was Benny Rodrigues. Vanaf dat punt hadden we elke week e-mailcontact, we werden een soort van penvrienden. En toen begon ik ook met muziek verzamelen.’ Ik werd fan van housemuziek en vooral het uitgaansleven. Veels te jong maar ik deed het goed op school en mijn oudere zus Wendy nam mij wekelijks mee als zij op stap ging met haar toenmalige vriend. Daar waar iedereen aan op zo een avond aan het dansen was en genieten van de muziek, was ik al mijn toekomstige stijl aan het ontwikkelen en nummers aan het filteren die ik graag wilde hebben en draaien.’
Je was nog niet zelf aan het draaien?
‘Nee, ik werkte toen met een programma dat Virtual DJ heette. Daar kon je al je bestanden in laden en alvast een beetje oefenen. Maar ik kon nog lang geen draaitafel betalen, dus het bleef daarbij. Het was ook nog een andere tijd, je had nog geen Shazam of Soundcloud. Als je een nummer dik vond, moest je naar een internetforum met 250 pagina’s. Dan typte je in: “Ik was gister om tien over half 4 in de Effenaar in Eindhoven, waar Roog een plaat draaide, het klonk een beetje zo.” Maakt een onverstaanbaar, knarsend geluid. ‘Dan moest je soms een paar dagen of weken wachten, maar na een tijdje kreeg je dan een bericht van Theo545, die zei: “Jezus gast, je weet toch wel welke plaat dat is.” Nu is dat natuurlijk veel makkelijker. Als je de muziek had gevonden, ging je die branden op een cd, en typte je in Word de lijst met titels. Dat was in die tijd gewoon hoe het ging.’
Wat gebeurde er waardoor je dan ineens bekend werd?
‘Ik ging op mijn 16e of 17e een vrijdagavond naar de Escape in Amsterdam. En om half vier stonden er twee dj’s te draaien. Ik was vrij, dus gewoon een beetje aan het chillen, en vond ze supergoed. Dus liep ik op ze af en sprak ze aan. We wisselden nummers uit. De volgende dag heb ik een van de twee zo vaak gebeld in mijn enthousiasme, ik wist niet wat me bezielde, maar het was in ieder geval meer dan goed was. Op een gegeven moment nam hij op, waarschijnlijk niet eens omdat hij me wilde spreken maar omdat hij simpelweg dacht: wie is dit nou weer? Hij nodigde me bij hem thuis uit in Amsterdam Noord. “Nou, je wil draaien,” zei hij, wijzend naar twee platenspelers en een mixer. “Laat maar zien wat je kan.” Ik aarzelde, maar zei toen: “Sorry, maar dit kan ik nog helemaal niet.” Hij keek me een beetje verbaasd aan. “Maar als je dit niet kunt, dan kan ik je niets leren.” Ik was een beetje teleurgesteld, maar werd gerustgesteld. Hij ging even thee zetten en een broodje smeren. Ondertussen begon ik een beetje te draaien. Op een gegeven moment liep hij binnen en zei: “Hoe heb je dit gedaan? Je zei net dat je dit niet kon.” Ik liet hem zien wat ik had gedaan. Hij keek me aan. “Ik weet nog niet hoe, maar er komt een moment dat ik je ga helpen. Zorg dat je doorgaat hiermee, jouw tijd komt.”’
Was dat een keerpunt?
‘Ja, dat denk ik wel. Want op een gegeven moment zat ik, een jaar of 2 nadat ik op bezoek was geweest, op de universiteit. Ik was begonnen met mijn studie Rechten aan de UvA. Na mijn college had ik ineens zeventien gemiste oproepen. En allemaal voicemails. “Hi, je spreekt met Peter van Central Studios, ik bel je in verband met een boeking.” “Hi, je spreekt met Marlon van de Supperclub.” Ik had ineens van elke club die er ook maar iets toe deed een bericht. In die tijd kon je nog via het internet bellen, en voor de grap doen alsof je iemand anders was. Ik dacht, misschien is dit wel een van mijn vrienden, maar toen ik ze sprak zeiden ze allemaal: misschien moet je thuis even online gaan kijken. Het duo dat ik in de Escape had ontmoet, waren Sunnery James en Ryan Marciano. Ze hadden mij genoemd in een interview als een van de meest veelbelovende dj’s. Vanaf toen kwam alles ineens heel snel.Ik moet wel zeggen dat er ook een en ander aan vooraf gegaan is. De ontelbare nachten in clubs om te netwerken en dat ik met hen of andere dj’s mee mocht om ervaring op te doen hebben er ook zeker aan bijgedragen. Tuurlijk is het achteraf makkelijk praten als je vrienden of goede collega’s behoren tot de absolute wereld top maar in alle bescheidenheid; ik zou mezelf en hen tekort doen als ik zou zeggen dat ze me alleen goed vonden en supporten omdat we vrienden zijn.. ik heb kei hard gewerkt om me te kunnen meten met de beste.’
En was het moeilijk om handen en voeten te geven aan het plotselinge succes en alle verleidingen die daarbij komen?
‘Nou, eigenlijk heb ik dat nooit zo moeilijk gevonden. Met drugs heb ik vroeger al genoeg geëxperimenteerd. Ik ben niet verslavingsgevoelig, dus dit is nooit een probleem voor mij geweest. Waar je andere dj’s weleens aan drugs onderdoor ziet gaan, had ik daar zelf weinig tot geen moeite mee. Het helpt dat ik mezelf niet zo serieus neem, dat is een van mijn positieve punten. Begrijp me niet verkeerd: wat ik doe neem ik wél heel serieus. Alleen als ik nummer één van de wereld word, zou ik jou morgen nog hetzelfde behandelen. Ik zou bijvoorbeeld ook nooit tegen iemand zeggen: “Weet je niet wie ik ben?” Soms denk ik wel dat dat nuchtere me een beetje heeft dwarsgezeten. Het is voor je carrière soms beter om in een bepaalde rol te blijven. Ik merk dat ik toch niet vaak genoeg die afstand behoud.’
Heb je het weleens zwaar gehad met het artiestenschap?
‘Ja, zeker. Er zijn meerdere momenten geweest in mijn leven waarop ik dacht: ik hoef het niet meer. In zijn algemeenheid merk je gewoon dat mensen van alles van je willen als het goed gaat, maar als het even minder is, zijn ze nergens te bekennen. Misschien is dat omdat ik heel erg puur in elkaar zit, maar het fascineert me hoe snel mensen in deze wereld zonder blikken of blozen afstand van je kunnen nemen. Of dat het ze om iets heel anders te doen is. Dat stoort me ontzettend aan dit “bestaan”, om het maar even zo te zeggen. Er zijn mensen die zeggen; ja dat is overal zo. Maar geloof me; als jij de dance scene kan overleven kun je makkelijk de politiek in. Het is echt prachtig maar bij tijd en wijlen denk je; lelijker en smeriger dan dit kan toch niet?Nou je hebt geen idee. Ik heb het er nu soms wel eens bij mijn psycholoog over en zelfs hij kijkt me soms met verbazing aan. Toch blijft mijn antwoord elke keer dat ie mij die vraag stelt hetzelfde; Nee ik zou het voor geen goud (hebben) willen missen.’
Hoe zie je de toekomst voor je?
‘Voor corona was ik van plan om naar Los Angeles/New York te verhuizen. Inmiddels begint deze verhuizing weer een optie te worden. Maar er zijn ook andere dingen bij komen kijken. Zo ben ik bijvoorbeeld verliefd geworden. Dat is heel snel gegaan, maar we zijn nu acht maanden samen en serieus heel gelukkig. Een van de dingen die ik heb geleerd, is dat je het leven moet nemen zoals het komt. Ik wil me nu ook graag focussen op het stichten van mijn gezin. Het zou kunnen zijn dat ik over een jaar alsnog in New York zit, maar het zou net zo goed kunnen dat ik gewoon hier ben. Ik wil graag nog eenmaal voor het grootste succes gaan, maar als het hierbij blijft, zou ik ook kunnen denken: jongens, het is echt, echt mooi geweest. Ik heb aan de top geroken, ik ga nu lekker de politiek in, haha.’
Styling About Lifestyle
