High expectations
Heel je leven heb je je afgevraagd waar het allemaal naartoe ging. Je bent gestopt, hebt een baan gezocht, een nieuwe hobby, maar het is niet gelukt. Altijd ben je teruggekomen bij je abusive ex, de muziek. En dan het oneindige vragenvuur waar je aan bent onderworpen: ’Wanneer breek je door?’ ‘Wat schuift het?’ ‘Doe je dit ernaast?’ Je leven lang ben je vernederd, maar daar gaat nu een einde aan komen.
Een beeldje van zilver dat eindelijk bevestigt dat er wel wat van je geworden is. Het glanspunt van je carrière, iedereen is vergeven. Met knikkende knieën baan je je een weg naar het podium, een juichend publiek tegenover je. Je bedankt wat mensen, je vergeet er een paar en mag weer plaatsnemen in je winnaarsstoel. Een climax van geluk, de lancering van een Apollo, de geboorte van een god als je het toelaat!
Met nuchtere ogen en een cola light in mijn handen, verlang ik naar mijn bejaardenflat. Alle winnaars zijn bekroond, de verliezers bijgekomen. De blauwe bandjes zijn inmiddels de deur gewezen, alleen de paarse bandjes zijn nog welkom: de A-artiesten, de B-artiesten en witte slavendrijvers die de industrie runnen. Een ober biedt me vriendelijk wat hapjes a la crème aan, allemaal te danken aan paars plastic. Ik geef het nog een uur tot de geheimen boven komen drijven, aangemoedigd door drugs en alcohol. Terwijl een niet zo beroemde dj het startschot geeft, kijk ik zoekend in de menigte.
Ik heb een minderwaardigheidscomplex dat ik eerst moet sussen met lipstick
Als medemuzikant en coffeeshopmeisje krijg ik altijd het voordeel van de twijfel. Niemand verdenkt mij ervan nuchter te zijn, de mol in ons midden, de Rus. En ik geef toe, er is tact voor nodig om je te mengen in deze menigte. En als het lukt en het heksenkwartier inslaat, spreek ik mensen zónder hun masker. Maar dat komt straks. Ik heb een minderwaardigheidscomplex dat ik eerst moet sussen met lipstick.
Op de punten van mijn tenen dans ik naar het toilet. Er staat een file, maar niet omdat iedereen zo nodig moet. Als ik eindelijk aan de beurt ben, zie ik twee bekende figuren. De grote winnaars van vanavond. Ik herken ze meteen, supersterren vanaf heden, ze zullen vast in de wolken zijn. Voor ik ook maar wat kleur kan aanbrengen op mijn gezicht, slaat plots het
noodlot toe. De twee beginnen te schreeuwen naar elkaar, het is moeilijk te zeggen waarover.
Zouden ze het beeldje niet willen delen of zou het beeldje nu al verloren zijn? Tussen de cokeresten doe ik alsof ik niet meeluister, tot de een in tranen uitbarst. Ze is over haar toeren en kan het niet langer voor zich houden. Ze kan NIET GELOVEN DAT DE COKE KWIJT IS! Zat de coke in het beeldje dan, vraag ik me af, nuchter en naïef.
Ik had hoge verwachtingen van ‘het leven na een award’, maar blijkbaar stelt het niet zo veel voor. Misschien is het dan niet het beeldje, misschien is het de coke: de climax van geluk, de lancering van een Apollo, de geboorte van een god als je het toelaat.
WIE IS ELIEVE?
Elieve is een Turks-Nederlandse zangeres, schrijver en dealer. Ze woont in Apeldoorn. Ze ging viral met gezongen covers van verschillende nummers. Begin 2021 bracht ze haar eigen song Pussy uit, waarvan de productie door Yung Felix gedaan is.
