Verdomhoekje
Met afgrijzen las ik het nieuws over Ron E., de man die recentelijk, onder invloed van ayahuasca, zijn huisgenoot vermoordde. Het gebeurde niet tijdens een ceremonie, althans niet tijdens een professioneel begeleide ceremonie. Ron E. had de drank zelf bereid. In zijn huisgenoot, die niets van de drank had gedronken en gewoon lag te slapen, zag hij plots de duivel.
Ik deed mee aan ongeveer tien ceremonies, alle tien met een zeer ervaren begeleider. Zonder dergelijke begeleiding zou ik het dan ook nooit proberen. Ik weet hoe diep je kunt gaan, hoe donker het kan worden. Maar ook: hoe heilzaam het kan zijn, hoe prachtig.De dood van de huisgenoot is verschrikkelijk, en ook het leven van Ron E. zal nooit meer hetzelfde zijn. Ook zijn lot is tragisch. Vanzelfsprekend was het niet slim van hem om in zijn eentje met ayahuasca aan de slag te gaan. God weet wat er nog meer bij hem speelde. Misschien waren er onderliggende psychische klachten of gebruikte hij medicatie.
Voor zover ik weet is er nog één ander Nederlands sterfgeval bekend waarbij er ayahuasca in het spel was. Ook dat was een slecht georganiseerde ceremonie, en bovendien met een dubieuze organisatie. Eén van de deelnemers vertrok en liep verdwaasd de snelweg op. Mijn afgrijzen met betrekking tot deze twee gevallen gaat echter verder dan de persoonlijke tragedies die ermee gepaard gaan. Want ik weet hoe de politiek op dit soort zaken reageert: ayahuasca is gevaarlijk en moet worden verboden, het gebruik ervan moet strenger worden bestraft. De ongevallen zijn daarvoor het bewijs.
Moeten aanschouwen hoe beleidsmakers zonder enig gevoel voor relativering ayahuasca in het verdomhoekje plaatsen, is pijnlijk
Het maakt me woedend. Ik weet hoe góéd ayahuasca kan zijn. Ik heb gezien hoe mensen na een ceremonie zaten te huilen, met tranen van dankbaarheid. Om te moeten aanschouwen hoe de beleidsmakers – eigenlijk altijd bange leken – zonder enig gevoel voor relativering dit duizenden jaren oude middel in het verdomhoekje plaatsen, is pijnlijk.
Wat daarbij natuurlijk nog het meeste bijt is de hypocrisie. Voor drank wordt reclame gemaakt, het wordt verkocht in supermarkten. Ik zou nu het schrijven van deze column kunnen onderbreken om er wat statistieken bij te pakken, maar daarmee zou ik slechts illustreren wat iedereen in feite al weet: het jaarlijkse aantal mishandelingen, moorden en dodelijke ongelukken onder invloed van drank loopt in de tientallen, zo niet honderden. Het maakt me hopeloos. Dat we anno 2021 nog steeds niet verder zijn, nog steeds niet objectief en met een open blik naar psychedelica kunnen en willen kijken. Ja, in een aantal universitaire ziekenhuizen wordt onderzoek naar psilocybine gedaan, en dat is geweldig, maar de algemene emotie blijft er een van angst, van wegkijken en vooral wegstóppen. Dat is zonde, want juist nu zijn we toe aan verandering. Het klimaat, intermenselijk contact, materialisme; psychedelica kunnen ons daarbij helpen.
Maar zelf zijn we ook verantwoordelijk. We kunnen natuurlijk steeds een beroep blijven doen op de wereld daarbuiten, op de politiek, maar we moeten ook naar onszelf kijken. Tragedies als de twee bovenstaande zijn te voorkomen. Ayahuasca is een serieus medicijn, we moeten er serieus mee omgaan. Ieder negatief nieuwsbericht betekent drie stappen achteruit. Dat is niet eerlijk, maar het is wel de realiteit.
WIE IS HENK VAN STRATEN?
Schrijver, journalist en columnist Henk van Straten schrijft onder meer voor Volkskrant Magazine, De Correspondent en Das Magazin. Zijn prettig ingetogen proza en scherpe blik op het leven lees je ook in zijn boeken, waaronder Wij zeggen hier niet halfbroer en Berichten uit het tussenhuisje. Henks nieuwste boek heet Ernest Hemingway is gecanceld en verscheen in december 2020.
