Macrodosing
Wist u dat we allemaal geboren worden met een lichte alcoholinsufficiëntie? Sneu hè? We missen een promillage van 0,05 procent in ons bloed als we op de wereld komen. Je zou ons alcoholisch uitgedaagd kunnen noemen: gebrekkig gedestilleerd, nuchter met mogelijkheden. Daarom schrijf ik dit nu ook een tikkie tipsy. Laveloos light, zeg maar. Ik heb een fles Amarone naast mijn computer staan en vul met kleine nipjes mijn nijpend geboortetekort aan.
Ik ben geïnspireerd geraakt door de Deense film Druk. Daar komt de promillagetheorie vandaan. Die schijnt van een Noorse psychiater te zijn. In de film besluiten vier leraren deze theorie in praktijk te brengen. Bescheiden beschonken bieden ze de wereld het licht benevelde hoofd. Ze staan semi-zat voor de klas en wisselen daarna ervaringen met elkaar uit.
Wow, dacht ik na het kijken. Wat ben ik toch eigenlijk toonaangevend ook! Ik doe dit experiment al jáááren. Weliswaar onbewust, maar dat dondert niet. Vroeger liep ik als postbode mijn ronde altijd pas na een paar rondjes en toen ik telefoniste was van een alarmcentrale deed ik mijn meest koelbloedige werk met een slok op. Nu ben ik qua borrelen wel een schrokop, dus op een nacht stond de politie voor de deur omdat ik in slaap was gedonderd en de hele centrale onbereikbaar was.
Maar dat is wodka onder de brug. Ik was gewoon een micro doser avant la lettre. Want zo heet het als je jezelf kleine doses drugs toedient; ‘microdosing’. Mensen schijnen dit vooral met psychedelica te doen en het is superhik… superhip. Het werkt als een toeter. Ik schrijf makkelijker, losser. Buiten mijn werk om ben ik vriendelijker tegen mensen. Het is dat kloterige kartelrandje dat je van je leven kunt knippen. De dons die je toevoegt aan dagelijkse dingen.
In de film gaan de leraren er ook enorm op vooruit. Ze geven hun meest geïnspireerde lessen quasikachel en blazen hun relaties lichtjes lam nieuw leven in. Ik snap dat. Drank was mijn eerste liefde. Destijds dacht ik dat het de knul in de kroeg was, maar het was de wijn die hij schonk. Ik dronk hem naar me toe. Alcohol is de ultieme vreesverminderaar en ik ben een angstig mens. Ik ga nooit de deur uit zonder een paniekbiertje. Zelfmedicatie in blik.
Ik ga nooit de deur uit zonder een paniekbiertje. Zelfmedicatie in blik
Maar de laatste tijd heb ik een beklemmende gedachte. Valt er tegen de wereld waarin we leven nog wel op te zuipen? Verdeeldheid, haat en polarisatie komen steeds weer bovendrijven in onze glazen. Desinformatie is ook zo’n probleem. Nu blijkt dat hele promillageverhaal van die Noorse psych niet eens te kloppen. Ik lees dat het geen theorie was, maar een grap. De clou was vast dat het percentage te laag is. Ons tekort is duidelijk veel groter. Dat van mij in ieder geval. Ik heb verdomme die hele fles Amarone al leeg-gemicrodosed. Weet je wat, ik trek er nog een open. ‘Macrodosing’ zal ik het dopen. Dat zou weleens heel groot kunnen worden. Ik was tenslotte altijd al een trendsetter.
WIE IS STELLA BERGSMA?
Stella Bergsma is schrijver, opiniemaker, bedenker van de term ‘sletvrees’ en frontvrouw van de band Einsteinbarbie. Haar spraakmakende debuutroman Pussy Album verscheen in 2016 bij uitgeverij Nijgh & Van Ditmar; het boek kreeg lovende recensies. In 2020 schreef zij het boekenweekmanifest Nouveau Fuck, speciaal voor dwarsdenkers. Bergsma schrijft columns, artikelen en verhalen voor onder andere de Volkskrant, De Morgen, HP/DeTijd, Linda en Vrij Nederland. Je kunt haar ook kennen van talkshows, waar ze regelmatig te gast is om haar ongezouten mening te geven over gevaarlijke zaken als feminisme, seks en literatuur.