‘Wat in onze samenleving ontbreekt is een systeem die de potentiële geneeskracht van drugs ondersteunt’
‘Drugs zijn illegaal omdat de autoriteiten ze marginaliseren en beschamen. Door het voortdurende verbod dat bekend staat als ‘The War on Drugs’ denkt de grove meerderheid van onze bevolking dat drugs schadelijk zijn. Nu is de tijd om een nieuw verhaal te schrijven. Het klopt dat mensen door drugs ten onder kunnen gaan, ik heb het vaak van dichtbij meegemaakt. Toch geloof ik niet dat de middelen zelf de onderliggende oorzaak zijn van drugsmisbruik. Wat in onze samenleving ontbreekt is een systeem die de potentiële geneeskracht van drugs ondersteunt.
In de loop der jaren heb ik zoveel gesprekken gevoerd over drugs. Van het delen en verslag doen van ervaringen met vrienden, discussies in mijn advocatenkantoren en gesprekken met parlementariërs. Het viel me op dat – vooral in Engeland en de VS – veel mensen drugs gebruiken omdat ze zich verloren of onzeker voelen. We willen het vaak niet toegeven, maar gebruiken we om een ervaring te veranderen of hebben we het nodig voor de ervaring zelf? Drugs wordt vaak gebruikt als escapisme; om weg te rennen voor iets waar we liever niet geconfronteerd mee worden. Ik denk dat in tijden van een pandemie, waarin mensen op zichzelf zijn aangewezen, de noodzaak van een systeem dat drugs ondersteunt meer dan ooit voelbaar is. Mensen zijn de weg kwijt, laten we plekken creëren waar zij duiding en een doel kunnen vinden. Zoals drugs vóór Covid ons hielp bij het voeden van ons hedonisme, zo zou het nu kunnen helpen om een nieuwe, gezonde feestcultuur te creëren. Eentje die niet gebaseerd is op escapisme en het ontwijken van trauma’s, maar die komt uit een warm bad van liefde, verbinding, groei en zorgzaamheid. De setting is bij deze echt belangrijk. Het is het verschil tussen omringd zijn door mensen van wie je houdt in een veilige ruimte en kwetsbaar en mentaal geïsoleerd te zijn van het plezier in een kroeg of festival met losgeslagen dronken vreemden om je heen.
Ik wil dat mensen zien hoe drugs je kunnen verlichten en hoe je er een opener persoon van wordt; hoe het je ogen opent, je perspectieven doet veranderen, je relaties vorm, de kant van drugs die zorgt voor verbinding. Ik wil die kant vieren en het meer tot de standaard maken. Een van de weinige reden waarom ik terug zou gaan naar rechten is om het drugsbeleid ten goede te veranderen. Er zouden meer positieve verhalen moeten worden gehoord en daarom is dit project absoluut noodzakelijk om wetgevers te voorzien van positief bewijs, oplossingen, en nieuwe ideeën. Het is nodig om een ruimdenkend drugsbeleid in te voeren dat de ware tijdgeest weerspiegelt en niet de angst van onervaren, verstrooide en paranoïde wetgevers. Als we met z’n allen tolerant en opener zouden zijn over drugs, dan zou er misschien minder paranoia zijn en minder schade om te herstellen.’
